«عکس» با همه امکاناتی که دارد برای تقویت اطلاع ما از گذشته، آسیب های جدی ای به همراه دارد. بخصوص این اتفاق در مورد عکس های سیاه و سفید و عکس هایی که کیفیت نوستالژیک دارند، بیشتر مطرح می شود.

مقالات کتاب «تاریخ نگاری و عکس» در یک نکته اشتراک دارند؛ که استفاده از عکس و روایت تاریخی باید با «نگاه انتقادی» همراه باشد. مواجهه انتقادی با عکس ها نیازمند رخنه در صورت ظاهری آنها است و باید این نکته را دریابیم که برون قاب، نقش مهمی در فهم روایت عکس دارد. بسیاری از نویسندگان این کتاب، علاوه بر اینکه مولف هستند از استادان مطالعات فرهنگی به شمار می روند.

سیر ترتیب مقالات این کتاب به این صورت است که چطور انسان ها متوجه شدند، عکس راه سریع تری برای انتقال مفاهیم تاریخی است. دو مقاله آخر کتاب به روش شناختی عملی و گره گشایی از عکس های تاریخی می پردازد. در انتها هم مقاله «عکس ها و خاطره» به این نکته می پردازد که وقتی ما خودآگاهانه بخواهیم تاریخ را به صورت عکس ثبت کنیم چه مخاطراتی ما را تهدید می کند. این مقاله از «عکس» به عنوان یک حافظه مصنوعی برای ثبت تاریخ یاد می کند.