در ژانر هنری هیچ ناشری پیش قدم نمی شود و به همین خاطر هنرمندان دچار سختی های بسیاری هستند. خودشان کار را ضبط می کنند و ناشران حاضر نیستند پولی که خرج کرده اند را به آنها بدهند و از آن طرف قرارداد مالی خوبی هم بسته نمی شود.

یک مشکل اساسی در این سازوکار وجود دارد و آن، این است که مثلث تولیدکننده، ناشر، پخش (فروشنده) درست عمل نمی کند؛ زمانی که ما بتوانیم این مثلث را به توازان برسانیم، آن وقت می توانیم انتظار داشته باشیم که از لحاظ اقتصادی بازگشت سرمایه داشته باشیم؛ این چرخه در تولید تمامی کالاها معیوب است؛ شما یک کالایی تولید می کنید که از لحاظ فیزیکی قیمت گذاری می شود. قاب سی دی، سی دی و دفترچه؛ بسته به نوع متریالی که استفاده می کنید؛ چیزی بین سه تا پنج هزار تومان هزینه دارد؛ پخش آن را از شما 8000 و اندی می خرد و 15000 تومان دست مشتری می آید؛ یک چیز اینجا مغفول مانده؛ سهم هنرمند کجاست؟ سهمی برای او در نظر گرفته شده است؟ در همین گوشی های آیفون حدود 450دلار متریال به کار رفته است؛ اما توسط خود کمپانی 800 دلار فروخته می شود و صد دلار برای ایده آن در نظر گرفته شده، این در تولید در ایران کاملا مغفول مانده و فرقی نمی کند که صاحب اثر استاد شجریان باشد یا یک هنرمند تازه کار و این خیلی فاجعه است. البته ما داریم درباره موسیقی هنری صحبت می کنیم که تولید محدود از آن می شود؛ اما همان رفتاری با آن می شود که با اثری که 50 هزار تیراژ دارد؛ کسانی که آن اثر را گوش می کنند حتما به این نکته اذعان دارند که تولید آن به هیچ وجه ساده نیست و نیاز به تمرین و ممارست بسیار زیادی دارد.