در یازده رمانی که جواد مجابی طی سی وپنج سال به نگارش درآورده است، حرکتی بطئی اما کاملا آشکار از درونمایه های اجتماعی و سیاسی به سوی مضامین فردی و درونی وجود دارد. این حرکت بطئی طی سه مرحله رخ می دهد: دوره ی اول دربرگیرنده ی رمان های «بنفشه های سراشیب»، «شهربندان»، «مومیایی» و «شب ملخ» است که در آنها طیف مضامین اجتماعی و سیاسی از انقلاب، شکل گیری قدرت، مبارزه و تبعید تا جنگ گسترده است. این گروه از رمان ها که زمان نگارش شان مقارن با دهه ی اول انقلاب است، به رغم درونمایه های اجتماعی و سیاسی شان، همگی در فرمی غیررئالیستی نوشته شده اند و سرشار از تصاویر فراواقعی، تمثیل های غریب، حوادث کابوس وار،