نگاهی به نظام های معماری و شهرسازی که در دوران اسلامی شکل گرفت، نشان می دهد که در شهر اسلامی جایگاه خداوند متعال از همه رفیع تر بود. گنبدها و مناره های مساجد اسلامی همواره از دوردست مشاهده می شد. هر نظاره گری که به شهر اسلامی وارد می شد با مشاهده مناره ها و گنبد مساجد به مرکز شهر دست پیدا می کرد. در حاشیه مساجد جامع، بازارها و دارالحکومه ها تشکیل می شد و تمام امور انسانی در ارتباط با خداوند و محوریت الهی شکل می گرفت. این موضوع را دقیقا از سده پنجم/ ششم هجری به بعد، در شهرهای اسلامی مشاهده می کنیم و تا دوران صفوی هم ادامه پیدا می کند. حتی در دوران قاجار هم با شکل گیری مساجد این دوران در کنار محورهای تجاری و محورهای حکومتی، سنت شهرسازی یاد شده ادامه یافت.