در دوران مریضی حضرت امام، آن وضع این بنده صالح خدا در ذهنم مرا رنج می داد. در ذهن خود می گفتم آخر چرا چنین انسانی باید به چنین رنجی دچار شود درحالی که سرکشان و طاغیان و دشمنان خدا فرصت می یابند تا به خیانت های خود ادامه دهند. این فکرها در ذهنم می گذشت و قاشق کوچک را از ایشان می گرفتم تا قرص دیگری را در آن بگذارم. ایشان وقتی داروها را مصرف کردند، به آرامی به تخت که قسمت بالای آن بالا آورده شده بود، تکیه دادند و مهربان و آرام گفتند: «آقای دکتر، عالمی بود که در آخر عمر بیمار شد، کم کم بیماری شدت گرفت، به طوری که دیگر قادر نبود دست و پای خود را حرکت دهد. یکی از شاگردان از او مواظبت می کرد و غذا را در دهان او می گذاشت، عالم مدام خدا را شکر می کرد و تسبیح می گفت، یک روز شاگرد گفت: آقا مگر نمی بینید که خدا با شما چه کرده است؟ شما حتی نمی توانی خودت آب را در دهانت بگذاری. عالم گفت: فرزندم خداوند خیلی مهربان است، من چگونه قادرم شکر او را بگویم، اگر همین مسئله را که می گویی درنظر بگیری یعنی در این حال که من هیچ کاری نمی توانم بکنم او آنقدر کریم و مهربان است که تو را برای مواظبت من مامور کرده است، آن وقت درمی یابی که من چرا مدام او را شکر می گویم. عین جملات را به خاطر ندارم ولی مضمون داستان را اینگونه بیان کردند. نقل این داستان بلافاصله در آن حالت که من در آن اندیشه بودم دو چیز را نشان می داد: یکی قدرت روحی خارق العاده ایشان در خواندن فکر دیگران و دیگری نصیحت و پندآموزی برای پیشگیری از خطای فکری.