شاملو شاعری نوآور، با طراوات و سنت شکن بود. شاعری که شاعران هوشمند دیگر، مانند فروغ از ظرفیت های او استفاده کردند و موفق هم شدند. شاملو شاعری سیاسی و اجتماعی هم بود. او از نظر محتوایی در بستر اقتضائات زمانه خودش به شاعری اجتماعی و سیاسی هم تبدیل شد که می توانم بگویم این «شانس» مهم او بود. چرا که در ادبیات ایران، سیاوش کسرایی و هوشنگ ابتهاج را به عنوان دو شاعری می شناسیم که بسیار بیشتر از شاملو، شاعرانی سیاسی و اجتماعی هستند، اما شایستگی و شانس دست به دست هم دادند تا از شاملو هنرمندی موفق بسازند. او شایستگی های زیادی داشت، اما شانس سبب شد تا به عنوان شاعر مبارز در راه آزادی معرفی شود و در ذهن