انسان همواره با گسترش رسانه ها و انتشار آرا و نظرات دیگران می خواسته هم بتواند بنویسد و هم منتشر کند. هرچند نوشتن به مثابه مونولوگ مسیر گفت وگو را مسدود می کرد، اما در هر صورت روشی جذاب برای نوشتن نظرات شخصی بود، اما تا دوره ای چنین امکانی (نوشتن به صورت آزاد و بدون محدودیت) فراهم نبود. امکانی که برخی دارا بودن آن را نوعی شان اجتماعی برای خود می پنداشتند و به همین خاطر سودای نوشتن و منتشر کردن در روزنامه جات در سر انسان معاصر روزبه روز بزرگ تر شد. این رویا آنقدر بزرگ بود که بسیاری برای رسیدن به آن به آب و آتش می زدند تا ولو به قدر یک ستون جایی برای نوشتن پیدا کنند. تا این که بسترهایی مانند وبلاگ ها برای انتشار محتوا ایجاد شد، زمینه انتشار آزادانه اطلاعات را فراهم کردند و رویای انتشار محتوا به حقیقت پیوست.