نقاره زنی رسم دیر آشنای مردم مشهد، زائران و مجاوران امام هشتم (ع) است که هر روز راس ساعت مشخصی انجام می شود و برای آنهایی که در اطراف حرم رضوی هستند به این معناست که باید به حرکت خود شتاب دهند تا بموقع به صفوف فشرده نماز برسند.

نقاره زن ها بجز در هنگامه طلوع و غروب آفتاب در ایامی دیگر نیز بر طبل ها کوبیده و در شیپورهایشان می دمند، از جمله هنگامی که دست های مهربانی حضرت از سر کرامت بر سر بیماری کشیده شده و درد را از تن رنجور او دور کرده و شفایش می بخشد. هوشنگ جاوید، پژوهشگر موسیقی مذهبی در رابطه با ویژگی های آیین نقاره زنی می گوید: ازجمله ویژگی های بارز نقاره زنی آستان قدس رضوی تبدیل اذکار در نعت و منقبت حضرت رضا (ع) به آوایی است که توسط نقاره و ساز بادی همراه آن، یعنی کرنا نواخته می شود.

نقاره ها معمولا براساس ریتم سجع اذکاری یعنی واژگانی که نقاره زن آن را در ذهن مرور می کند به صدا درمی آیند همچون «رضا، رضا، یا رضا» یا «سلطان علی بن موسی الرضا»، وقتی یک آلت موسیقی در راستای هدفی متعالی با ارزش والا و باورمدار نواخته می شود، قطعا چنین موسیقی ای تقدس پیدا کرده و بر دل هر انسان حقیقت جو، طالب صداقت و راستی خواهد نشست. شخصا معتقدم نقاره، بلندترین پرچم صوتی جهان اسلام است. دیگر خصیصه بارز نقاره زنی یا نقاره نوازی آستان قدس رضوی، برانگیختن حس نوستالژی و سایر مواردی است که به احساسات و هیجانات مخاطب مربوط می شود، بار ها حتما خود شما در صحن های منتهی به مضجع شریف امام هشتم(ع)، مستمع نوای خوش نقاره بوده اید و از آنجا که این گونه موسیقی تبدیل شده اذکاری در منقبت امام معصوم(ع) است، لذا حسی معنوی را بر فضا و در زمان تشرف زائر به داخل رواق به منظور زیارت ضریح مطهر حاکم می کند؛ اعتقاد من این است که نقاره، زیباترین پرچم صوتی جهان اسلام است که باید همواره آن را افراشته نگاه داشت و توجه و اهتمام جدی برای مانایی آن به خرج داد.