روزی شاگردان حکیمی از وی پرسیدند: شما چرا از عیب های مردم هیچ سخنی نمی گویید؟ حکیم گفت: از این رو که هنوز از محاسبه عیب های خودم فارغ نشده ام.

شاگردان گفتند: خدا ما را بکشد، مگر شما هم عیب و ایراد دارید؟

حکیم گفت: بلی.

شاگردان گفتند: می شود مثال بزنید؟

حکیم گفت: مثلا همین که الان بجای آن که بنشینم کتابی بنویسم، جملات قصاری بگویم، پیج اینستاگرامم را به روز کنم، کلا یک کار به درد بخور انجام بدهم، اینجا وایستادم دارم با شما شاگردان کندذهن کل کل می کنم. سپس دمپایی اش را درآورد و به سوی شاگردان پرت کرد و خاموش شد!