ترامپ بعد از نخستین گفت و گوی خود با رئیس مجلس نمایندگان بعد از انتخابات گفت: «او مردی کاملا زرنگ است. مردی جدی. همه به او احترام می گذارند.» رایان که به گفته یکی از معاونان ارشد ترامپ «در چاپلوسی و خود شیرینی تا حد فیلم های سینمایی پیش رفته بود به شکلی که دیدن آن دل انسان را به درد می آورد»، توانست معدوم شدن خود را به تعویق بیندازد. در حالی که بنن روی مدوز – که از رایان کمتر مطیع بود – پافشاری می کرد ترامپ تردید داشت و سرانجام هم تصمیم گرفت نه تنها برای برکناری رایان اعمال نفوذ نکند بلکه او را در شمار آدم های خود درآورد و شریکش کند؛ این نمونه ای از اثرات عجیب و غیرقابل پیش بینی افراد روی ترامپ بود. ترامپ در این زمان مشتاقانه به برنامه رایان برگشت.

کتی والش اظهارنظر کرد: «فکر نمی کنم اصلا حساب می کردیم که رئیس جمهوری به رایان اختیار تام بدهد. رئیس جمهوری و پل در جریان مبارزات انتخاباتی از چنان وضعیت بدی به چنین حالت رمانتیکی بعد از آن رسیده بودند که رئیس جمهوری خوشحال می شد با خواسته های او موافقت کند.»

این تغییر موضع ترامپ واقعا باعث تعجب بنن نشد؛ بنن درک می کرد فریب دادن یک فریبکار چقدر راحت است. بنن همچنین می فهمید که دوستی مجدد رایان گویای درک جدید ترامپ از موقعیت خود بود. قضیه فقط تمایل رایان به خم شدن در برابر ترامپ نبود، بلکه ترامپ هم مایل بود در برابر هراس خود از کمبود اطلاعات درباره رئیس جمهوری شدن سر تسلیم فرود آورد. رئیس جمهوری فکر می کرد اگر بتوان برای اداره کردن کنگره روی رایان حساب کرد، خب، آه، مساله حله. ترامپ به برنامه جمهوریخواهان مرکزی در مورد لغو طرح سلامت اوباما چندان علاقه ای نداشت یا اصلا به آن توجهی نداشت. ترامپ، پیرمردی هفتاد ساله و چاق با ترس های فیزیکی مختلف (برای مثال در مورد قدش دروغ می گفت تا مانع از آن شود که نسبت وزن به قدش او را در شمار چاق ها نشان دهد)، شخصا خدمات درمانی و بهداشتی را موضوعی ناخوشایند می دید.