وحید طالب لو از نگاه هواداران پرشمار استقلال تنها یک معنی می دهد: تعصب. او که از سال 76 با بازی در تیم جوانان استقلال به جمع آبی ها اضافه شد، سال ها در این تیم ماند و بازی کرد؛ اما به حقش نرسید.او در سال های آخر بازی در استقلال، هر سال با توهینی مستقیم از سوی مدیران وقت روبه رو می شد؛ اما دم نمی زد. عرف این است که بازیکنان هر سال درصدی به قرارداد سال گذشته شان اضافه کنند؛ اما وحید طالب لو به حضور بی حاشیه خود در استقلال ادامه می داد. بی آن که کسی خبر داشته باشد او 50درصد قرارداد فصل قبل را دریافت نکرده و قراردادی که برای فصل آینده به او پیشنهاد کرده اند 20 درصد از فصل قبل هم پایین تر است. وحید این رازها را به دوستان بسیار نزدیکش می گفت؛ اما هیچ حاشیه ای برای استقلال نمی ساخت. دل او پر از درد بود؛ اما آنقدر عاشق استقلال بود که تیم را برای ظلمی که به او شده بود، به هم نریزد. اوج بی رحمی به او در سال 95 اتفاق افتاد. وقتی علیرضا منصوریان او را در لیست مازاد قرارداد و مجبورش کرد بر خلاف میلش از استقلال جدا شود. او به اهواز رفت و پیراهن فولاد را به تن کرد تا بازی برای این تیم خوب خوزستانی، آخرین خاطرات فوتبالی وحید طالب لو را رقم بزند. او بارها به دوستان نزدیکش گفت که آرزو دارد فقط یک فصل برای استقلال بازی کند و با همین تیم از دنیای فوتبال خداحافظی کند؛ اما مدیران استقلال همین لطف اندک را هم در حق او دریغ کردند تا وحید تصمیم بزرگ را بگیرد. پسر نجیب و باحیای فوتبال ایران که از نظر اخلاقی یکی از بی نظیرترین بازیکنان ما بود، بی سر و صدا از فوتبال ما رفت. بی آن که کسی از او تجلیل کند. فوتبال پرحاشیه ما عادت دارد قدر کسانی را بداند که خوب فریاد می زنند و زیاد آدم دارند؛ اما این فوتبال با آدم های نجیبی مثل حسین فرکی، وحید هاشمیان و وحید طالب لو کاری ندارد. آنها فوتبال را دوست دارند. فریاد زدن و آبرو بردن را نمی پسندند و نجابت را ترجیح می دهند. کاش فوتبال ما قدر جواهرهایی مثل فرکی، هاشمیان و طالب لو را می دانست. ای کاش گوهرها را اینقدر آسان از دست نمی دادیم.