در سال های اخیر و پس از گذشت دهه های متوالی از اعمال مدیریت های یک سویه دولتی، سازمان حفاظت محیط زیست و سازمان جنگلها، مراتع و آبخیزداری کشور به این حقیقت دست یافتند که بدون دخالت گروه های ذینفع و ذیحق، مدیریت محیط زیست و منابع طبیعی، نتیجه ای جز تخریب روز افزون و شکست های پی در پی نخواهد داشت و بنابراین رویکرد نوینی را تحت عنوان مدیریت مشارکتی در پی گرفتند: رویکردی که قدمت آن در کشورهای پیشرو دنیا به بیش از نیم قرن می رسد. اما همواره از این اصل غافل ماندیم که برای اعمال چنین رویکردی، پیش از هر چیز باید عمیقا به آن اعتقاد داشته باشیم و حضور مدیران و برنامه ریزان و قانونگذاران در نشست های محلی