جنگلبان که باشی باید عاشق باشی. عاشق طبیعت، عاشق جنگل، عاشق مرتع، بیابان، آب، دریا. اینها را نداشته باشی، جنگلبان نیستی یا اگر باشی، چیزی کم داری. اینجا جنگلبان بودن یعنی از خودگذشتن. یعنی فداکاری کردن. کنار آمدن با انواع مخاطرات و دم نزدن. حتی دیده نشدن. جنگلبان را بدرستی نمی شناسند. خیلی ها او را نسخه دیگری از محیط بان می دانند! انگار هویت مستقلی برایش قائل نیستند. در یک کلام، جنگلبان تنهاست. تنها. کسی پیگیر دغدغه هایش نیست. چون دردش خیلی جاذبه ای ندارد برای دیگران. فانتزی ای برای فعالان رسانه ای و سیاسی ندارد. کمتر کسی از خود می پرسد حقوق جنگلبان چقدر است، امنیتش در چه وضعی است، نگرانی خانواده یک جنگلبان چیست. باری، کمتر کسی از خود می پرسد آنان که مسئول صیانت از 78 درصد عرصه این کشورند، حالشان چطور است.