در کلاس های خبر و گزارش نویسی به ما یاد می دهند که در روایت کردن موضوعات، تمام تلاشتان را به کار بگیرید که احساساتتان را در روایت دخیل نکنید. در اجرای برنامه های رادیویی و تلویزیونی هم همین دستورالعمل حاکم است. اگر بناست خبری نقل و تحلیل شود بیش از این که نظرات و احساسات شخصی مان را دخیل در روایت کنیم باید قضاوت را بر عهده مخاطب بگذاریم.روز شنبه در برنامه «پارک شهر» رادیو تهران، پس از پخش آیتمی از صحبت های یکی از صدها آقازاده مرفهی که این روزها با فرو کردن خوشی ها و خوش پوشی هایشان در چشم ما، روزگار می گذرانند؛ مجری برنامه با خشم درباره او و امثال او صحبت کرد تا حدی که عوامل برنامه مجبور شدند وسط صحبت هایش، موسیقی پخش کنند تا شاید آقای مجری قدری آرام شود!کاری که سیدحسین حسینی روی آنتن زنده رادیو کرد، در فضای مجازی خیلی چرخید و شاید از پر شنونده ترین برنامه های رادیو نیز پرشنونده تر شد. یکی از رسانه های دولتی هم سراغ تهیه کننده برنامه رفت تا در نقد رفتار حسینی از او مصاحبه بگیرد.بله! حسینی، نباید روی آنتن و در حالی که اجرای یک برنامه را بر عهده دارد احساسات شخصی را دخیل کند، اما به نظرم باید اجازه دهیم در این شرایط نه چندان خوبی که مردم ما با آن دست به گریبان هستند قدری ملاحظات حرفه ای، به خاطر آرمان هایمان زیر پا گذاشته شود و در هنگامه ای که هر قدر مسئولان را می جوییم کمتر پیدایشان می کنیم کسی پیدا شود و با زیر پا گذاشتن اصول حرفه ای کارش حرف مردم را صریح و بدون لکنت بزند.

دخیل کردن احساسات شخصی در امر خبر، یک خطای حرفه ای است، اما باید بپذیریم تا حدی پایبندی به همین اصول حرفه ای باعث شده که مهم ترین خواسته های یک ملت براحتی توسط عده ای که از گرده همین مردم بالا رفته اند زیر پا گذاشته شود و به هزار و یک دلیل کسی چیزی به آنها هم نگوید.ما هم می دانیم اگر بگوییم «اینها پا روی خون شهدا گذاشتند» به قول معروف خیلی گل درشت و شاید غیرحرفه ای باشد ولی گهگاهی نیاز است که همین پیام های گل درشت را که از فرط نگفتن کم کم فراموش شده اند، دوباره تکرار کنیم، بلکه گوش شنوایی پیدا شود و پایش را از روی خون شهیدان بردارد!