طی سده های پیاپی در جهان باستان، خرید و فروش عبارت از معامله کالا به کالا بود. هرکس کالای تولیدی خود را به بازارهای معینی عرضه می کرد که در روزهای معین در شهرها و مراکز جمعیتی تشکیل می شد و نیازمندی های خود ر ا با آن به دست می آورد؛ یعنی تولید خود را با نیازهایش از تولید دیگران معاوضه می کرد. در این شیوه بنا به ارزش اجسام و کالاها ضوابطی هم در نظر می گرفتند.

زندگی روزبه روز دامنه دارتر می شد و بازرگانی ساده و معاوضه کالا به کالا مشکلاتی دربرداشت؛ در نتیجه وجود عنصر دیگری که بتواند کار بازرگانی را رونق بدهد و آن را ساده تر کند، احساس می شد، این عنصر پول بود. نخستین دولت در منطقه آسیای کنونی که سده هفتم پیش از میلاد سکه زد، دولت لیدیه بود. این دولت بر سر راه های بازرگانی اروپا، آسیا و آفریقا قرار داشت و به خوبی متوجه مشکلات بازرگانی کالا به کالا شده بود. در ایران پس از روی کار آمدن حکومت واحد و مقتدر و معاملات یا داد و ستدهای بازرگانی و اجتماعی با ملل بابل، لیدیه، مصر و فینیقیه، نخستین بار داریوش بزرگ به تهیه پول نیرومند و پرارزش با قدرت خرید بالا پرداخت. سکه ایران، پایه تمام مبادلات پولی در سراسر امپراتوری محسوب می شد و ضرب آن منحصر به مرکز بود. اصلاح پولی و تعیین و ثبت ارزش ثابت آن کمک بسیاری به رونق مبادلات و تجارت کرد و سبب بهبود صنعت شد. زدن سکه در ایران موجبات سهولت پرداخت مالیات و پرداخت حقوق یا مستمری ماهانه پادگان ها و اجرت سپاهیان مزدور را فراهم کرد. از سوی دیگر گسترش کارهای بازرگانی در ایران و رفت وآمد مردم وجود پول را به عنوان عامل اصلی معامله و مبادله اقتضا می کرد.