وقتی قرار باشد، سخن گفتن همه زندگی ات شود حتی اگر زبانت را از قفا بیرون بکشند با ایما و اشاره هم که شده به دیگران حالی می کنی، مقصد و منظورت چیست. اگر دست و پایت را ببندند با چشمانت سخن خواهی گفت و اگر میل در چشمت کشند... بالاخره راهی برای گفتن خواهی یافت که حتی خاموشی نیز در قاموس عاشقان زبان سخن گفتن است. اینها را گفتم تا به حکایت روزنامه نگاری در زمانه خودمان اشاره کنم. روزنامه نگاری در این روزها خیلی حال و روز خوشی ندارد. به علت های بسیار. با این حال روزنامه نگار چاره ای جز نوشتن ندارد. او محکوم است به نوشتن. نوشتن و صبوری پیشه کردن.

اگر دوران به کام آنان که نباید بگردد، بگردد باید نشست تا دوران دیگری از راه برسد اما در هیچ دورانی از نوشتن نباید دست برداشت. ممکن است روزگاری فرا برسد که نوشتن بیش از هر روزگار دیگری دشوار باشد، آن وقت باید چاره دیگری اندیشید. منظورم از دشواری صرفا اوضاع و احوال سیاسی نیست. کیست که نداند این روزها فضای مجازی بیش از هر پدیده دیگری در کسادی بازار روزنامه نگاری نقش دارد، اما موضوع این یادداشت فعلا چیز دیگری است. موضوع این است که وظیفه روزنامه نگاری در هیچ شرایطی فراموش نمی شود و حالا که به هر دلیلی نمی توان همچون گذشته نوشت و صدای خود را به مخاطب رساند، صفحه یک روزنامه به عنوان ویترین روزنامه اهمیتی فوق العاده یافته است.

تصور بفرمایید چند صباح دیگر آدم بیکاری یافت شود و بخواهد بداند در مرداد 1397 که مملکت در شرایط حساس کنونی! به سر می برده در روزنامه های این مملکت چه خبر بوده. طبیعتا از صفحات داخلی روزنامه ها چیز دندان گیری نصیبش نخواهد شد. به ناچار باید در صفحات اول روزنامه ها و عکس ها و تیترهایش تامل بیشتری کند. خدا کند در چنین هنگامه ای ما در صف سرافکندگان نباشیم. بد نیست پیش از آنکه چنان آزمونی از راه برسد، خودمان نگاهی به صفحات یک روزنامه های مان بیندازیم. برای شروع بد نیست، نگاهی به صفحه یک همه روزنامه های دیروز کشور بیندازیم.