یکی از نقدهایی که گاه و بیگاه به صداوسیما مطرح می شود عدم اجازه اجازه حضور گرایش های مختلف فکری در برنامه های این سازمان است. هر چند برنامه های مختلفی طی این سال ها برای بحث و گفت وگو در مورد مسائل مختلف با حضور صاحب نظران گوناگون ساخته شده است، اما برنامه ای که چند هفته ای است روی آنتن شبکه چهار سیما رفته، تجربه ای قابل توجه و نو است.

«شوکران»، حاصل تلاش پیام فضلی نژاد و انباشت سال ها تجربه روزنامه نگاری او و مواجهه هایش با متفکران و صاحب نظران عرصه های مختلف است که این بار در قاب تصویر قرار گرفته و با گذشت چهار قسمت از آغاز، موفق شده توجه علاقه مندان را به خود جلب کند.

پیش از این و در گزارشی که از اولین قسمت شوکران نوشتیم اشاره کردیم که دغدغه فضلی نژاد، در انداختن طرحی نو در تاکتیک ها برای عبور از بحران های بالقوه یا بالفعل در جامعه کنونی ایران ماست و او سعی می کند در مجموع برنامه هایش منظومه ای از مسائل را طرح و بررسی کند.

نکته ای که در برنامه شوکران رخ داده و می تواند به عنوان تجربه ای فراروی سایر برنامه های اینچنینی قرار گیرد طرح مسائل حساس در برابر مهمانان خاص به شکلی حلاجی شده و دقیق است. فضلی نژاد در برابر مهمانانش در مواردی اختلاف فکری دارد اما تلاش می کند تا به رغم حفظ احترام و کسوت آنها، صریح و در عین حال دقیق به مصاحبه بپردازد و در مواردی که نیاز برنامه ایجاب کند از پینگ پونگ و چالش با مهمانانش نیز ابایی ندارد.

گونه ای دیگر از این گفت وگوها را در برنامه «سختانه» شبکه سه نیز پیش از این دیده بودیم که میلاد دخانچی هم با تسلطش بر مباحث علوم انسانی و بویژه بحث حاکمیت، به چالش با مهمانانش می پرداخت اما این چالش در مواردی ازکنترل خارج می شد و حتی تبعات آن به بیرون از برنامه و ناراحتی تعدادی از مهمانان کشیده می شد اما فضلی نژاد در شوکران به خوبی توانسته از پس این ماجرا بر آید و نگذارد چالش هایش با مهمان ها به نقطه ضعف تبدیل شود و رشته کار از دستش در نمی رود.

البته در کنار همه اینها نباید فراموش کرد شبکه چهار سیما در فراهم کردن فضای نقد و آزاداندیشی طی سال های اخیر پیشگام بوده و الگویی موفق برای سایر شبکه های سیما شده است.