در بخش کودکان بیمارستان سوانح سوختگی شهید مطهری هیچ کودکی داد نمی زند سوختم. آنها با بدن های باندپیچی شده روی تخت دراز کشیده اند و غرق در موسیقی اند.

بعداز ظهر روز سه شنبه است. امیرعباس چند ساعت پیش از اتاق عمل بیرون آمده، پرستار بالای سر محمدایلیا ایستاده و از پشت دستش، رگ می گیرد. جانا خواب است و یاسمین از شدت سوزش پای راستش گریه می کند که عمو شهاب و خاله میترا با تمبک و دف و تمبورین درحالی که آوازهای کودکانه می خوانند وارد اتاق می شوند. جای گریه و خنده عوض می شود. یکی از بچه ها روی تخت می رقصد، یکی دست های باندپیچی شده اش را به هم می زند، یکی همخوانی می کند و یکی هم در خواب می خندد.