1 همیشه این گونه نیست... اینکه دم به بازدم برسد. گاهی وقت ها دیافراگم معیوب و لطمه دیده کاری می کند که هوای مانده، تمام ریه را متلاشی کند و به گمانم اصلا تعریف خفگی همین باشد: بیرون نرفتن هوای واردشده. تصویر عجیبی است. برای لحظه ای به عکس مردی فکر کنید که در اثر فلج عضلات ریه، مکانیسم بازدم را از یاد برده و حالا در ثانیه های ماقبل مرگش دست وپای آخر را می زند. به تکانه های بی فایده سرشانه هایش فکر کنید. به مویرگ های سرخ و در آستانه فروپاشی چشم هایش. به عرقدانه های بدبویی که تمام منفذهای پیشانی و پس گردنش را پر می کند و به زوزه های عقیم و بی نفس ته حلقش. نمی دانم این تصویر از کجا می آید...، اما همیشه پیش چشمم است.