با ورود تکنولوژی های جدید ارتباطی، صنایع فرهنگی هم به مرور تغییر قالب می دهند.

دو سه دهه قبل، بخشی از آثار سینمایی را با نوارهای وی اچ اس در ویدئوهای خانگی می‎ دیدیم اما تکنولوژی لوح های فشرده از راه رسید و وی اچ اس ها را به بایگانی تاریخ فرستاد.

لوح های فشرده به شکل و شمایل سی دی هم عمر چندانی نداشتند. به یک دهه نرسید که دی وی دی ها راه تنفس را بر سی دی تنگ کردند و حالا با ورود سامانه های ویدئوی درخواستی(VOD) باید با دی وی دی ها هم با شکل و شمایل سنتی سامانه توزیع شبکه نمایش خانگی وداع کرد.

می بینید چقدر موج تغییرات، پویا و سریع شده است. این فضای پویا معطل ما نمی ماند. فضای پویا را با مدیریت پویا باید اداره کرد. تحولات یک دهه اخیر حوزه فرهنگ و گسترش و توسعه چشمگیر فضای مجازی و ابزارهای الکترونیک، صنعت فرهنگ و به دنبال آن مدیریت فرهنگی را هم با چالش های جدیدی روبه رو کرده است.

اینها یک سمت ماجراست. سمت دیگر ماجرا اما فرهنگ عمومی است که خوراک خود را می طلبد. بازار تقاضا همیشه وجود دارد. عرضه هم هست. عرضه محصولات فرهنگی منتظر مدیریت فرهنگی نمی ماند. عرضه در پی آن است که تقاضای بازار را تبدیل به منفعت کند و سرمایه اقتصادی اش را بالا ببرد.

بر او حرجی هم نیست. بخش خصوصی پی منفعت خویش است. این وسط اما یکی هم باید پاسدار فرهنگ عمومی و مرزها و حدود و ثغور آن باشد.

اینجاست که مدیریت فرهنگی نقش خودش را نشان می دهد. مدیریت فرهنگی در فضای جدید صنایع فرهنگی همان وظیفه ای را به عهده دارد که سازمان تنظیم و مقررات رادیویی در حوزه ارتباطات.

این وسط اگر محصولی از بخش خصوصی راهی بازار می شود و به خانه و گوشی تلفن همراه میلیون ها ایرانی راه باز می کند و از سر و کول خط قرمزهای فرهنگ عمومی بالا و پایین می رود یعنی یک جای کار در تنظیم و مقررات فرهنگی لنگ می زند.

یعنی رگولاتور فرهنگی، درست رگولاتوری نمی کند. یعنی سامانه تنظیم و مقررات فرهنگی ما با وظایف و مسئولیت هایش در دوران جدید ارتباطی آشنا نیست.