رادیویی ها نگاهشان به دنیا یک جور دیگر است، بخصوص آنها که سال های زیادی در این رسانه کار کرده اند.رادیویی ها در یک اتاق اکوستیک روی یک صندلی مقابل یک میکرفون می نشینند و حرف می زنند. ابزار کارشان فقط صداست و تخیلی بسیار قوی. آنها ذهنیات خود را با صدا برای شنوندگان تصویری می کنند و چون همه هم و غم شان این است که تصویری زیبا و پر انرژی بسازند، به مرور ذهن شان هم زیبا می شود. شاید برای همین است که نگاهشان به دنیا، مثبت تر است و از ورای همه سختی ها و چالش ها تلاش می کنند روزنه ای به امید باز کنند و این روزنه را به دریچه و پنجره تبدیل کنند. شاید برای داشتن همین ذهن زیباست که وقتی به استاد داوود حیدری