من در سینما طرفدار تئوری هوارد هاکسم، جایی که می گوید: «پیام می خواهی برو تلگراف خانه، سینما جای پیام نیست.» این را وقتی فهمیدم که از ژست های جعلی سال های نوجوانی فاصله گرفتم و در نظرم فیلم های پر ادا اطوار روشنفکری که سالن سینما را با مدرسه و شکنجه گاه و سمینار پژوهشی اشتباه می گرفتند، رنگ باختند. بعدها جمله ای از بیلی وایلدر خواندم که تئوری هاکس را تقویت می کرد، طوری که اعتقاد پیدا کردم فیلمسازان بزرگ غالبا تعریف مشترکی از سینما دارند. بیلی وایلدر در مصاحبه ای گفته بود: «دو نوع فیلم بیشتر وجود ندارد: فیلم های کسالت بار، فیلم های سرگرم کننده.» بعد این را گذاشتم کنار جمله مشهور هیچکاک (فیلمساز