اقتصاد منطقه سیستان تک محصولی است. حتی یک واحد صنعتی در منطقه وجود ندارد. نداریم. از گذشته عمده فعالیت های اقتصادی بر تجارت، کشاورزی و دامپروری استوار بوده است. به دلیل احداث دیوار مرزی در دهه گذشته راه تجارت سنتی مردم دو طرف مرز که برای تامین نیازهای خود با همسایه شرقی ایران ارتباط داشتند مسدود شد. کشاورزی هم که رونق گذشته را ندارد و به دلیل بحران آب عملا از بین رفته است. تعداد زیادی از مردم که در روستاهای حاشیه هامون زندگی می کردند تنها راه امرار معاش شان صیادی بود که از 20 سال پیش با خشک شدن تالاب هامون این امکان هم از بین رفت. متاسفانه دولت ها برای مردم سیستان قدمی برنداشته اند. برخی از سیاست های مدیران هم به دلیل عدم شناخت دقیق از جغرافیای منطقه عملا فایده نداشته اند. مثلا بارها تاکید کرده ایم که وجود سیلاب برای منطقه مفید است زیرا با خودش آب بیشتری به سیستان می آورد. در استانی که در برخی سال ها 50 میلیمتر بارندگی داریم و در برخی سال ها حتی 10 میلیمتر هم نداریم از آن طرف چهار هزار میلیمتر تبخیر سالانه داریم وقتی آب از دو هزار کیلومتر به مرز ایران می رسد ما باید آغوش مان را به روی این آب باز کنیم. اما می بینیم که سیاست های اجرایی در جهت دیگری است. از طرف دیگر ما باید به این باور برسیم که طرح های توسعه ای با کمترین میزان اتکا به منابع آب در استان طراحی و اجرا شوند. اوایل دهه 70 در دولت زنده یاد هاشمی رفسنجانی تصمیم خوبی گرفتند و سازمان توسعه سیستان تاسیس شد. آقای حجتی وزیر کنونی جهادکشاورزی آن موقع استاندار سیستان و بلوچستان بودند. تمام اقدامات توسعه ای قرار بود از سوی این سازمان انجام شود. متاسفانه با اتفاقاتی که در کشور افتاد بعدا سازمان دچار انحراف شد، به راه دیگری رفت و تعطیل شد. همین الان هم من می گویم دولت همان سازمان عمران سیستان را احیا کند. تاسیس منطقه آزاد سیستان هم می تواند به تسریع روند توسعه کمک کند. به نتیجه رسیدن این برنامه ها یک الزام دارد و آن هم پرهیز از جزیره ای عمل کردن دستگاه ها است. قبلا هم بارها متذکر شده ام که از 400 هزار نفر جمعیت شهرهای سیستان 200 هزار نفر تحت پوشش نهادهای حمایتی مانند کمیته امداد و بهزیستی هستند. این آمار خودش گویای وضعیت سیستان است.