«سیستم حمل ونقل بدون راننده، فناوری آینده است و ما نمی توانیم و نمی خواهیم از آن اجتناب کنیم.»

این گفته جسورانه کلر پری، وزیر حمل ونقل سابق بریتانیا در کنفرانس تولید وسایل نقلیه بدون راننده در سال 1393/2014 بود. اما او از نمونه های تولید شده خودروهای بدون راننده گوگل چیزی نگفته بود. او به اتوبوس های بدون راننده ای اشاره می کرد که قرار بود در سیستم حمل ونقل عمومی مناطق روستایی شروع به فعالیت کند. در واقع همان موقع که شرکت گوگل روی ساخت خودروهای بدون راننده کار می کرد و امیدوار بود در آینده ای نه چندان دور، حداقل صد نمونه از این خودروها را به جاده ها بفرستد، بریتانیا به تولید اتوبوس های بدون راننده می اندیشید.

یکی از محققان شرکت مابیلتی تینک لب (Mobility Thinklab) می گوید خودروهای بدون راننده محدودیت هایی دارند که به راحتی نمی توانند بر آنها غلبه کرده و باید این رویا را فراموش کنند. با این حال در بریتانیا، اعلام شده است یک شرکت اصلی اتوبوسرانی که البته نام آن فاش نشد، روی فناوری اتوبوس های بدون راننده سرمایه گذاری کرده و چهار شهر را برای آزمایش این اتوبوس ها در نظر گرفته است. در ضمن شرکت سیتی موبیل2 (CityMobil2) که بودجه آن از اتحادیه اروپا تامین می شود، برنامه ای آزمایشی برای سیستم های حمل ونقل خودکار در سراسر اروپا درنظر گرفته است. این برنامه مینی بوس هایی را هم شامل می شود که قبلا در ایتالیا مورد آزمایش قرار گرفته اند.

خودروهای بدون راننده از فناوری های مورد علاقه افراد فنی و مشتاق علم است، اما مردم عادی هنوز نمی توانند به این فناوری اعتماد کنند. با این حال، اتوبوس های بدون راننده می تواند آینده زندگی روزمره مان را متحول کند. توانایی داشتن سیستم حمل ونقل عمومی گسترده و قابل اعتماد که اجباری به استخدام راننده نداشته باشد، هم برای محیط زیست و هم برای اقتصاد یک کشور فوایدی عالی دارد.

محققان امیدوارند بتوانند به سیستم حمل ونقل عمومی بدون راننده بین سال های 2025 تا 2030 جامه عمل بپوشانند.