بازی با ساسولو همان ایستگاهی بود که کریستیانو رونالدو باید سوار قطار گلزنان سری A می شد؛ همان نقطه ای که رونالدو انتظارش را می کشید. انتقال پرسروصدا، او را تحت فشار گذاشته بود؛ اما او با این سطح از توقع، بیگانه نبود. مرد پرتغالی بارها در مادرید، کوه یخی انتظارات را شکسته بود. مشکل که قد علم می کند، عضلات بدنش به اراده اش می پیچد تا قدرتش صد برابر شود. اگر تا اینجا بالا آمده به دلیل همین اراده عجیب است. اصولا عادت کرده در برابر مشکلات بایستد. تسلیم را بلد نیست و از شکست تنفر دارد. این خصوصیات فردی است که به گفته فرگوسن برنده متولد شده است. رونالدو با تمام وجود می خواست نقشی در گلزنی تیم پرستاره اش داشته باشد. این را در رئال، یونایتد و تیم ملی کشورش از او دیده بودیم.

همه می دانستند دیر یا زود گل می زند، اما سه هفته گل نزدن هم برای موجودی فرازمینی مانند او زیاد بود. دقیقه 50 بازی چهارم، همان لحظه مطلوب بود و او سرانجام گل زد. با هدیه ای که دفاع حریف به او داد، 15 دقیقه بعد باز هم گل زد و این بار با یک استارت بلند رونالدویی و ضربه ای با پای غیر تخصصی - گلی در کلاس رونالدو - این گل نشان داد او حالا آزادانه تر به توپ ضربه می زند و باید از او ترسید. به مراتب بیشتر از قبل. دو گل کریس، سه امتیاز را به یوونتوس داد. آن هم در هفته ای که رئال مادرید برای رسیدن به گل پیروزی، عذاب فراوانی کشید و در پایان بازی با بیلبائو، دو امتیاز حیاتی را از دست داد. کامیابی رونالدو و ناکامی رئال، روالی غیر طبیعی داشت. درست برعکس سه هفته اخیر که رئال می برد و رونالدو گل نمی زد؛ با این تفاوت که هفته های قبل، گرچه رونالدو گل نمی زد، اما یووه می برد و این بار کسی نبود تا دست رئال را در لحظات دشوار بگیرد. شاید وجود او با صورت پر از اراده و روح خواستنش، برای این رئال واجب بود. بعد از گل اول به ساسولو، صورت برافروخته اش با آن رگ های متورم، بهترین سوژه را به عکاسان ایتالیایی داد تا از صورت مرد غیرزمینی، پرتره های دلنشین بگیرند. پرتره هایی که هر یک، ساعت ها با تو حرف می زنند.