بسیاری از مردم می پرسند چرا دعا می کنیم ولی اجابت نمی شود، ولی به این توجه ندارند که اصولا آداب دعا و شرایط آن را نمی شناسند و یا اگر می شناسند به آنها عمل نمی کنند. آدمی وقتی نزد کسی برای گرفتن وام می رود که نسبت به قرض دادن آن شخص دست کم اطمینان دارد و با ادب و احترام می رود و درخواستش را مطرح می کند. پیش هر کسی هم نمی رود تا بعدا بگوید عطایش را به لقایش بخشیدم. وقتی شما دعا می کنید در حقیقت مانند کسی هستید که برای گرفتن وام می خواهید به نزد کسی بروید. پس باید با این اطمینان بروید که او به شما وام را پرداخت می کند و دعای شما را اجابت می کند؛ اگر شک و تردید داشته باشید و درخواست خود را با تردید مطرح کنید، در حقیقت می خواهید به یکی از سه چیز اقرار کنید و بگویید: یا شخص دانا به حال ما نیست؛ یا دانا است ولی ناتوان از انجام کار ما است؛ یا اینکه دانا و توانا به کار ما هست؛ ولی بخیل است و می ترسد که از بخشش چیزی کم شود.اما وقتی با یقین می رویم نزد خدا و دعا را با حالت اطمینان و یقین مطرح می کنیم؛ در حقیقت به خدا می گوییم: دانا و علیم به حال مایی و توانا و قدیر به کار مایی و بخشنده ای هستی که از بخشش تو چیزی از خزائنت کم نمی شود. از این رو پیامبر(ص) در باره شرایط اجابت دعا می فرماید: ادعوا الله و انتم موقنون بالإجابه و اعلموا ان الله لا یستجیب دعاء من قلب غافل لاه؛ خدا را بخوانید طوری که یقین به اجابت دعا داشته باشید و بدانید که خداوند دعا را از قلب غافل بی خبر نمی پذیرد. (بحارالانوار، ط- بیروت، ج 90، ص 321) اینکه آن حضرت (ع) از قلب بی خبر و غافل نمی پذیرد مراد همین بی خبری از دانایی و توانایی و بخشندگی خداوند است. پس با غفلت و شک و تردید دعا نکنیم و وقتی به سراغ خدا می روییم با یقین و اطمینان از دانایی و توانایی و بخشندگی اش بخواهیم و اطمینان به اجابت داشته باشیم.