اصولا وقتی خودگرایی، خودمداری و خودمحوری در جامعه به دلیل ذهنیت مادی و حسی گسترش پیدا کند و معنویات کم رنگ شود یا به عبارتی ذهنیت معنوی و شهودی نقش کمتری برعهده بگیرد، اتمی شدن یا تنهایی و بی کس شدن افراد در جامعه یا بی هویتی گسترش پیدا می کند. این اتفاق، هم در جوامع صنعتی و هم در شهرهای بزرگ کشوری مثل کشور ما امکان دارد، چون شهرهایی بزرگ مانند تهران به دنیای بیگانه ها، دنیای تنهایی و بی کسی و بی هویتی تبدیل می شوند. در چنین دنیایی افراد تنها می شوند و به اصطلاح، اتم و ذره می شوند و به حالت روبات درمی آیند؛ یعنی افراد نسبت به هم بی احساس، بی عاطفه و جدا و منفرد می شوند. همچنان که متفکران مکتب