قتل ناجوانمردانه گروهی از مردم در اهواز شاید آغاز تلاش دیگری باشد در جهت کشاندن کشور ما به مهلکه ترور و برادرکشی.

اما تاریخ نشان داده است که مردم و کشور ایران رستنگاه مناسبی برای درخت رفتارهای افراطی و جنایت آمیز نیستند. چنین کیفیتی در ذات بعضی از کشورها و تمدن ها وجود دارد: ذاتی که خود نه علت بلکه نتیجه تاریخ و تجربیات تاریخی یک ملت یا کشور است. تاریخ به یاد دارد که آتش چنین خشونت هایی در هیزم کشور ما هیچ گاه نگرفت. جنگ های تاریخ کشور ما هیچ گاه تاریخ جنگ بین شهرها و اقوام مختلف نبوده است. تاریخ هجوم های مهاجمانی بوده است که با فرهنگ های بدوی خود باعث همدلی اقوام ایرانی می شدند و سپس در فرهنگی باستانی و مسالمت آمیز تحلیل می رفتند. خشونت نه تنها جولانگاه خشونت گران است بلکه مقصود و هدف آنهاست. در آنجاست که قانون آنان که همان بی رحمی و بی قانونی است، حاکم می شود.

اشک و آهی که برای قربانیان جنایت اهواز فرو می خوریم، اولین اشک و آهی از این دست نیست و آخرین آن هم نخواهد بود. تاریخ گواه است که تنها چشم های ما نیست که همیشه نمناک است، رطوبت قلب های ما در برابر آتش خشونت، از این هم پایدارتر است. ما مسالمت جویانی پیگیریم، بسیار بیشتر از آن پیگیری ای که خشونت طلبان در کار خود دارند. در طول سال ها و قرن ها بسیاری به انحای مختلف بر ما هجوم آوردند، از ما بسیار کشتند بسیار اسیر کردند، اما در نهایت ما بر همه آنها پیروز شدیم. پیروزی ما اما زمانی بود که آنها هم شیوه خود گذاشتند و شیوه ما را برگزیدند: مثل ما شدند. آنها رفتند و می روند اما ما همچنان هستیم!