این روزها به هر طرف که نگاه می کنیم، با آدم هایی مواجه می شویم که دست شان را دراز کرده و جلوی دوربین گوشی شان ژست گرفته اند. «سلفی» یکی از پدیده هایی است که به سرعت، همه فرهنگ ها و سنین را با خود همراه کرد. بسیاری بر این باورند که گوشی های دوربین دار عامل خودشیفته شدن جامعه امروزی است.

گال بکرمن، از دبیران نیویورک تایمز بوک ریویو، در تاریخ 7 مه 2018 یادداشتی را با عنوان Don’t blame phones for narcissism در وب سایت «نیو ریپابلیک» منتشر کرد که اخیرا میلاد اعظمی مرام آن را با عنوان «آیا عشق ما به سلفی ربطی به ایدئولوژی های اقتصادی مان دارد؟» ترجمه و در سایت ترجمان منتشر کرده است. به زعم بکرمن، عصر ما، دوران اوج تعین گرایی تکنولوژیک است؛ اوج نگرانی مستمر درباره اینکه چگونه اینستاگرام یا یوتیوب شیوه عملکرد مغز، جامعه و سیاست ما را تغییر می دهد. امروزه، شمار زیادی از کتاب های جدلی مجموعه ای از ادبیات شکاکانه را درباره تکنولوژی شکل می دهند.

او معتقد است که ظهور رسانه های اجتماعی که امکان داشتن یک اکانت اینستاگرام و یک گوشی آیفون را برای همه فراهم کرده، تنها خودستایی پاتولوژیک انسان مدرن را برجسته تر کرده است. اما با این حال، به باور او، استدلال هایی خوب در دفاع از سلفی هم وجود دارد، نظیر این استدلال فمنیستی ریچل سایم که گرفتن دوربین به روی خود، سوژه و ابژه شدن، عملی قدرت بخش است.