«فعلا مدیریت همین و وضعیت همین است. شما مردم رای داده اید، رئیس جمهوری و مجلس انتخاب کردید و آنان نیز وزیر و مدیر انتخاب کردند؛ پس بیخود اعصاب، روح و روان همدیگر را آزار ندهیم، فعلا همین هستیم».

شاید اگر این نوع دیالوگ را از زبان وزرای دولت های نهم یا دهم می شنیدیم، آنچنان درباره گوینده سخن نقدی نبود؛ چراکه مشی و روش دولت گذشته، پاسخ گونبودن به مردم بود؛ ولی عجب است از وزیری که برآمده از آرای مردمی است، چگونه این سخن را بر آنان روا می دارد؛ به ویژه آنکه وزیر بهداشت، در دولت یازدهم با اجرای طرح «تحول سلامت» ، توانست آبرویی برای دولت بخرد. حال وقتی مردم دردمند برای یافتن چند قلم داروی بیماری خاص به این در و آن در می زنند و دست خالی از داروخانه ها برمی گردند، ناچارند از سر رنج، درد خود را با وزیر در میان بگذارند تا شاید تشفی خاطری بگیرند؛ نه اینکه جناب وزیر برآشفته بگوید همین است که هست!

نیک می دانیم بخشی از این نوع گرفتاری در حوزه بهداشت ودرمان در حیطه اختیارات وزیر بهداشت نیست و به تحریم ها گره خورده؛ اما این را می دانیم که بخش دیگری از آنها به ناتوانی و بی تدبیری برخی از مسئولان بهداشت ودرمان برمی گردد که با وجود اطلاع از بازه زمانی آغاز تحریم ها، در زمینه تهیه دارو و مواد اولیه تدابیری جدی به عمل نیاوردند. همان نکته ای که چندی قبل یکی از مسئولان سازمان غذا و دارو بر آن صحه گذاشت. گفته ها درباره درد و رنج بیماران خاص و عام بس طولانی است؛ هرچند انتظار داریم همان طورکه درد ناشی از بیماری ها را تحمل می کنیم، مسئولان بهداشت ودرمان به خوبی کار کنند؛ چون به آنها رای داده ایم. سعدی، علیه الرحمه می فرماید:

«خدایی که از خاک مردم کند

عجب باشد ار مردمی گم کند

ز نعمت نهادن بلندی مجوی

که ناخوش کند آب استاده بوی».