ما در چه مسیر و روبه چه مقصدی در حرکتیم؟ آیا شیشه عمر رسانه های مکتوب به تلنگری بند است و فضای «آنلاین» سرنوشت محتوم ماست؟ هر یک از رسانه ها، چه مکتوب و چه آنلاین، مزایای خاص خود را دارند و معتقد نیستم «وجود» یکی به معنای «عدم» دیگری است. فرآیند دروازه بانی اطلاعات و صمیمیت و حس نوستالژیکی که در نشریات کاغذی وجود دارد، همچنین عمق نسبی و پالودگی زبان و ادبیات به کار رفته در رسانه های مکتوب(در قیاس با آشفته بازار نگارش در فضای مجازی) کارکردی به روزنامه کاغذی می دهد که در چشم مخاطبان از اعتبار و سندیت بیشتری برخوردار- و قابل وثوق تر باشند. براین اساس به نظر می رسد، رسانه های مکتوب در آینده به سوی نخبه گراتر شدن پیش خواهند رفت و در تیراژی محدودتر به تولید محتوایی خاص تر خواهند پرداخت.

اما وقتی سخن از مشکلات رسانه مکتوب در دنیای امروز و سؤال از مانایی یا زوال آن در آینده پیش رو به میان می آوریم، بی تردید، مشکلات سخت افزاری مربوط به این رسانه را مدنظر داریم. هزینه چاپ و کاغذ، هزینه توزیع، هزینه نیروی انسانی درگیر چاپ و… مسائل مبتلابه نشریات کاغذی است؛ وگرنه برای روزنامه نگاری که قلم به دست می گیرد و می نویسد، چه توفیری دارد نوشتن برای یک رسانه مکتوب یا یک رسانه آنلاین؟ قلم اصولا چیزی نیست که حذف شدنی باشد؛ تا دنیا دنیاست، قلم ها خواهند چرخید و خواهند نوشت و خوانندگانی نیز خواهند بود که تراوشات این قلم ها را خواهند خواند. برای روزنامه نگاری که روانش با قلم عجین است و دغدغه انعکاس مسائل پیرامونی را دارد و به دنبال وضع حمل فکری است، چه توفیری دارد که با خودکار بیک روی کاغذ بنویسد یا کلید کیبورد بر صفحه مانیتور یا قلم نوری یا هر قلم اولترا تکنولوژیک دیگری[!] هرچند، در این شکی نیست که بسته بندی تولیدات و عرضه آنها در سال های آتی طبعا دستخوش تغییر خواهد شد و نمی توان در مقابل این تغییر جبری ایستاد.