برای بحث در خصوص دانش بومی پیش از هر چیز باید «واژه بومی» را تعریف کنیم. «امر بومی» یعنی، آن چیزی که محدود به یک حدودی است. این حدود هم در گستره تاریخ، جغرافیا، مناسبات و نهادهای اجتماعی، سیاسی، تجربه محلی، ارزش ها، نگرش ها و… قرار می گیرد. در این معنا، «محدود» معنی ارزش گذارانه ندارد و مقصود، دانش ناقص یا اندک نیست؛ بلکه دانشی است که توانایی خود را در محدوده خاصی و با رسمیت شناختن یک عقلانیتی ثابت کرده است. این «دانش محدود» به ما این امکان را می دهد که هم «دانش بومی سنتی» و هم «دانش بومی مدرن» داشته باشیم. قدیمی یا سنتی بودن هیچ فضلی برای این دانش ایجاد نمی کند. بنابراین، بومی به معنای دانش