آن طور که «میسن کاری» در کتاب «آداب روزانه» توضیح می دهد، ژان پل سارتر در جنونی خلاقانه روزگار گذراند و «در نوسان میان روزی شش ساعت کار و حضوری پرشور در اجتماع که سرشار بود از شکم چرانی، بدمستی، مخدر و تنباکو»، به کار نوشتن و رسالت روشنفکری اش پرداخت. دلوز او را «معلم» خود خواند و بر نسل های بدون «معلم»، اندوه را بشارت داده و در باب فیلسوف یگانه ای مانند او نوشت: «می دانیم که تنها یک ارزش برای هنر و حتی حقیقت وجود دارد: «دست اول» بودن، نوبودن اصیل حرف گفته شده و موسیقی شنیده نشده با آن چه که می گوید. در آن روزها چه کسی جز سارتر می دانست که چگونه چیزهای نو بگوید؟ چه کسی جز او راه های جدید تفکر