در میان خاکستر خرابه های جنگ در افغانستان، هنوز هم صدای برخورد صفحه وزنه برداری روی تخته خاک گرفته شنیده می شود. صداها البته زیاد نیست. انگار فقط یک نفر در سالن تمرین دست به وزنه است. بله، او تقریبا تنهاست. بدون مربی. بدون امکانات.

این داستان زندگی میروایس رازقی است. وزنه برداری که می گوید در حال حاضر بالاترین رکوردها در افغانستان متعلق به اوست. رازقی این رکوردها را در بازی های آسیایی جاکارتا به ثبت رساند. 113 کیلوگرم یکضرب، 155 کیلوگرم دوضرب و 268 کیلوگرم مجموع. در روزی که سهراب مرادی رکورد جهان را شکست و با مجموع 410 کیلوگرم قهرمان دسته 94 کیلوگرم بازی های آسیایی شد، رکوردهای رازقی بیشتر از هر زمان دیگر سبک بود، اما آنچه این رکوردها را متمایز می کند، شرایطی است که رازقی و دیگر وزنه بردارهای افغان با آن دست به گریبان هستند. رازقی به جام جم می گوید: «اینها بالاترین رکوردهایی است که زدم. بدون دارو و مکمل. می دانم تکنیکم خوب نیست اما توانم بالاست. من با هیچ وزنه می زنم. بدون مربی، بدون پول. تنها چیزی که دارم یک برنامه تمرینی است که از سال 1360 به دیوار فدراسیون قاب شده است.»

اینها تمام مشکلات رازقی نیستند. با این حال او هدف هایی دارد که بزرگ تر از همه این مشکلات است: «همیشه هدفم یک چیز بوده است. این که یک روز بتوانم پرچم کشورم را در یک مسابقه بزرگ بلند کنم. شاید تنها یک آرزو باشد ،اما من تسلیم نمی شوم.»

از رازقی درباره سهراب مرادی و کیانوش رستمی هم پرسیدیم که پاسخ داد: «بی اندازه خوشحالم که با این دو قهرمان پرقدرت دنیا در بازی های آسیایی روی تخته ایستادم. آن قدر که نمی توانم خوشحالی را بگویم. مرادی بهترین وزنه بردار جهان اسلام و تمام دنیاست. رستمی هم واقعا یک قهرمان با اخلاق، خوش رفتار و دوست داشتنی است.»