دلار طوری شده که ریال احساس تجاوز دارد. ریال بدبخت که هیچی، خود ما طوری زیر بار زندگی زاییدیم که مسئولیتش را حتی دولت هم برعهده نمی گیرد.

سوفیا به من می گوید: میدون دوم! با این اوضاع اقتصادی چطوری زندگی کنیم؟

من به سوفیا می گویم: هزینه زندگی که هیچی، هزینه مرگ و قبر و مراسم و حلوا و خرما هم طوری شده که آدمیزاد در وضعیت اره است. بروی جلو به سمت زندگی هزینه است، برگردی عقب به سمت مرگ هم هزینه است. ریال مثل بابای سوفیاست و اضافه وزن دارد. بابای سوفیا جراحی کرد و چربی ا ش را برداشتند، ریال هم باید برود اتاق عمل و ساکشن کند و چهارتا صفرش را حذف کنند. البته مسئله ریال، مسئله اسمی نیست؛ یعنی رفتار دولت با اقتصاد، مثل اینهاست که روی پراید آرم بنز می چسبانند و فکر می کنند همه چیز حل است! درواقع ریال یک طوری شده که فرغونی است که اگر روش آرم پراید بچسبانی هم احساس پیروزی می کنی.

سوفیا می گوید: میدون دوم! تو چرا این قدر احساس افسردگی داری؟ سخنرانی رئیس جمهوری را ندیدی؟

می گویم: چرا. سخنرانی خیلی خوب بود، ولی…

سوفیا می گوید: تو هم خیلی حساسی.

بعد دوتایی آه می کشیم و دندان های هم را می شماریم.