از سال های 40 و 50، سوزن دوزی بلوچی را به تقریب می شناختم و آوازه مهتاب را و دخترانش را -شاگردانش را- که به چه ظرافتی اشرافی، نقش می دوختند بر پارچه های دستباف یزدی و نائینی و کازرونی و ما با سلیقه جمع آوری و حامی مهندس کاظمی و ابراهیمیان و زینت سرا - که نبش ویلا بود- طاقه طاقه این نازنین سوزن دوزی ها را می گرفتیم برای بی پروا بریدن در طراحی و دوخت لباس های سریال سمک عیار که با الگوهای نگارگری مکتب هرات، ملک جهان خزایی طراحی می کرد و اکنون چه افسوس می خورم بر بریدن و قطعه کردن آن طاقه های درخشان که برخی فقط با نخ ابریشم طلایی بود. انگار وازرلی، خوش سلیقه تر شده بود و بامعناتر.