ما هم می میریم. همه می میرند. شاید هم مرده ایم، بی خبر و داریم زندگی را بازی می کنیم. بازی مرگ و زندگی چیز تازه ای نیست. حرف تازه ای نیست. مرگ با ما زاده می شود؛ ما هم با مرگ. این گفتمان طبیعت است. مرگ و حیات مرزی ندارند. ماییم که برای آسودگی خیال خودمان، خط و مرز می کشیم و مرگ را برابر خود که زندگی می نامیم، قرار می دهیم. چرا فکر می کنیم مرگ کس دیگری است نه عین ما. باید مرد. می دانیم می میریم و این همه… بله همه می میریم. پشت هم. حتی در ماه مرداد که ماه بی مرگی است. وقتی دوستی خبر مرگ او را تلفنی بهم داد، جا نخوردم. گفتم می دانستم یدی از شیراز برنمی گردد. خوشا شیراز و وضع بی مثالش! پرسید