از روزهای قبل می شد حدس زد که جلسه بررسی لایحه الحاق ایران به کنوانسیون مقابله با تامین مالی تروریسم موسوم به سی اف تی پرحاشیه باشد. تدارک برخی مخالفان از روزهای قبل و خط و نشان کشیدن ها علیه نمایندگان موافق در قالب پیامک های تهدیدآمیز نشانه هایی دال بر این پیش بینی ها بود. صحن علنی دیروز بهارستان در کنار متن اصلی خود حاشیه هایی هم داشت که به بیرون از بهارستان و البته فضای مجازی هم کشیده شد. متن اصلی دستور کار نمایندگان بود که بر اساس روال مرسوم موافقان و مخالفان استدلال های خود را بیان کردند و در نهایت هم رای گیری و لایحه مورد نظر تصویب شد. حاشیه ها اما کم نبودند. چه در صحن علنی که عده ای از نمایندگان خارج از عرف مورد انتظار با روش هایی سعی در مجاب کردن طرف مقابل داشتند. آنجا که با پلاکارد به راه افتادند یا آنجا که از شدت عصبانیت آیین نامه داخلی مجلس را پاره کردند یا حتی آنجا که با وجود توضیحات شفاف درباره نظر دفتر رهبری در جلسه غیرعلنی، برخی باز هم سعی داشتند نظر خود را به نام موضع رهبری القا کنند. تجمع مخالفان مقابل مجلس هم اگر چه اقدام غیرقانونی نبود اما اگر برخی شعارها و پلاکاردهای تهدیدآمیز را کنار بگذاریم، باز هم شائبه اثرگذاری بر رای و نظر نمایندگان را داشت آن هم در شرایطی که موافقان و مخالفان در روز های گذشته آزادانه استدلال های خود را مطرح کرده و حتما به گوش نمایندگان هم رسیده بود. بعد از جلسه مجلس هم در فضای مجازی صریح تر و بی پرواتر موجی از اتهامات و الفاظ و کلمات ناشایست رد و بدل شد و کسانی متهم به خیانت شدند و برخی هم تهدید. به نظر می رسد تبعات این حاشیه سازی ها بیش از هر چیز لطمه زدن به مسیرهای قانونی و نهادهای کشور باشد. نمایندگانی که تریبون مجلس را برای اظهار نظر در اختیار دارند ولی در جمع تجمع کنندگان هم حاضر می شوند و علیه رای و نظر همکاران دیگر خود با مخالفان همراه می شوند، در حقیقت به بی اعتبار کردن نهاد قانونگذاری کمک می کنند. نشود که این شیوه ها باب شود که آنگاه دیگر چه نیازی به مجلس و دولت و قوه قضائیه و…