آلویس هوتشنیگ، نویسنده معاصر اتریشی که سال 1959 در شهر برگ اتریش متولد شد امروز به عنوان نویسنده ا ی آزاد در شهر اینسبروک زندگی می کند. از آثار او می توان کتاب داستانی «خاتمه»، داستان «نوعی خوشبختی»، رمان های «دستان لئونارد» و «اتاق لودویگ» و نمایشنامه «بخشایش» را نام برد که برای او جوایز متعددی را به ارمغان آورده است. هوتشنیگ که این روزها میهمان محافل فرهنگی در ایران است، دیروز در نشست هفتگی شهر کتاب که به مناسبت هفته کتاب اتریش برگزار می شد، به عنوان سخنران سخن گفت. این نویسنده در بخشی از سخنانش گفت: زمانی که «اتاق لودویگ» را می نوشتم هرگز فکر نمی کردم این داستان مرا به تهران بکشاند. به این ترتیب، من هرگز از نوشتن دست نخواهم کشید چون دوست دارم مرتب به ایران بیایم. هوتشنیگ بعد از خواندن بخشی از داستان خود درباره میزان رواج مساله تنهایی در ادبیات امروز اتریش و ریشه آن گفت: «جمله ای در ذهن دارم مبنی بر اینکه «ما به دنیا می آییم و تنها هستیم» اما نمی دانم از آن کیست. نظر خود من هم این است که ما به دنیا می آییم، تنهاییم و شروع می کنیم به جست وجوی اینکه کجا می رویم و از کجا آمده ایم و احیانا با چه کسی برخورد می کنیم و آشنا می شویم. احساس تنهایی موضوعی مختص اتریش نیست، بلکه در تمام دنیا مطرح است. به نظرم، یکی از وظایف ادبیات این است که جست وجوی دیگری را برایمان مطرح کند. اغلب در مورد نویسنده ها، بخصوص نویسنده های اتریشی، گفته می شود که دیدی منفی به زندگی دارند و بیشتر متوجه مرگ یا چیزهای منفی اند تا مثبت. چون ما اغلب درباره مرگ یا بیماری یا تنهایی می نویسیم. گمان می کنم که زیگموند فروید و آرتور شنیتسلر را می شناسید. هر دو اینها راجع به تنهایی و جست وجوی دیگری مطلب نوشته اند. من نیز وظیفه نوشتن خودم را ارائه دادن تشخیصی درباره وضعیتی که در آن به سرمی بریم می دانم. در نقش نویسنده خودم را پزشکی می بینم که می کوشد بداند مشکل این اجتماع چیست و چه رخ داده است که این تنهایی به وجود آمده است. اما هرگز منظورم این نیست که بگویم انسان تنهاست و محکوم به مرگ. بلکه درست مثل پزشک می کوشم درباره بیماری حدسی بزنم و با این حدس جست وجو را آغاز کنم و راه حل و دارویی برای بیماری تنهایی بیابم.»