وقتی به زمین خورد، رویاهای آبی اناری ها هم رنگ باخت. نفس های 89 هزار تماشاگر حاضر در نیوکمپ به یکباره یخ زد. انگار کسی روی سکوها نبود. مسی که بیرون زمین روی زمین دراز کشید همه دانستند مسی را از دست داده اند. شعارهای مسی مسی شنیده می شد؛ اما اگر کمی دقت می کردی، یاس را در تک تک نفس ها می خواندی. همه می گویند و بازیکنان بارسلونا هم باور کرده اند که بدون مسی یک تیم معمولی می شوند. وقتی مشخص شد مسی قادر به ادامه نیست، نیوکمپ عزادار شد. برای آنها این بازی مهم بود؛ اما نه به اندازه بازی با اینتر و مهم ترین بازی فصل.

بارسا یکشنبه شب باید در همین ورزشگاه از رئال مادرید پذیرایی کند و در روزهای افت وحشتناک رئال، بهترین فرصت را داشت تا یکی از بردهای آسان خود را جشن بگیرد. هواداران عزا گرفتند، چون می دانند که چه بلایی بر سر تیمشان آمده. آنها مسی را همیشه می خواهند و این هفته بیشتر. هواداران از تجسم بارسای بدون مسی آن هم در این روزهای خاص وحشت دارند؛ اما چه می شود کرد؟ بارسا مسی را از دست داد.

آبی اناری ها در بازی های رفت و برگشت مقابل اینتر، مسی را ندارند و البته مسابقه ای که از نظر هواداران دوآتشه بارسا، حسابش از همه بازی های فصل جداست: ال کلاسیکو. هوادارانی که سرود ملی کاتالونیا را با تعصب و تمام وجود می خوانند و بارسا را نه به عنوان تیمی ورزشی که نماد اعتراضشان به مادریدنشینان دوست دارند، با اضطرابی تمام نشدنی بازی یکشنبه هفته آینده را دنبال می کنند. مسابقه ای که بعد از 11 سال نه مسی دارد نه رونالدو.