با اینکه سعی می کنم آدم خیلی ملانقطی ای نباشم، اما ناخودآگاه وقتی متنی را می خوانم، غلط های املایی آن جلوی چشمم می آید و باید اعتراف کنم اگر در وسط یک نوشته خوب و حسابی ناگهان ببینم که نویسنده مطلب مثلا کلمه حذر را حزر نوشته، پاک از چشمم می افتد و ارزش حرف هایش برایم کم می شود. به قول عزیزی، حالا مگر صابون را با سین بنویسیم کف نمی کند؟ می کند، اما احساس من این است که جادویی در کلمات وجود دارند که به شکل عجیبی بخشی از شخصیت ما را شکل می دهند. وقتی یک متن با غلط املایی زیاد، با جملات کج وکوله و کلمات دم دستی را می خوانم، ناخودآگاه احساس می کنم با یک آدم شلخته روبه رو هستم. نه اینکه فکر کنید اگر