یکی از نشانه های بیماری این فوتبال آنجاست که تیم های گران قیمت بی طرفدار- نمی گوییم- کم طرفدار، می گوییم بی طرفدار- با خیال راحت و بی دغدغه خرجی و هزینه و حقوق بازیکن و مربی و تدارکاتچی و با خاطرجمعی کامل از مطالبه و اعتراض و هو و… تماشاگر و طرفدار، می آیند بازی هایشان را انجام می دهند و می روند دنبال کار خودشان تا هفته بعد، ترس و هراسی هم از بابت حذف و سقوط و بازخواست شدن و پاسخگو بودن و… ندارند.

بدون اینکه به خاطر بی تماشاگر بودن، ذره ای به جذابیت لیگ اضافه کنند و… از آن طرف بعضی تیم های پرطرفدار و ریشه دار، یکسره در غم نان و آب، زندگی را در لبه سقوط با بیم و هراس می گذرانند، تماشاگران و هواداران هم دستکمی از این تیم ها ندارند و یکسره در استرس و نگرانی به سر می برند.

کسی هم پیدا نمی شود که به عنوان مسئول، مدیر، ناظر و… به شکلی منطقی و خداپسندانه که به نفع مردم و تیم های مردمی و پرطرفدار باشد، موضوع را فیصله دهد.

در همین فصل نگاه کنید، اینقدر که خیال تیم های بی طرفداری مثل سایپا و پیکان راحت است، سپیدرود رشت و نفت مسجدسلیمان و نساجی قائم شهر و… در دلهره و نگرانی به سر می برند… حالا بگویید این فوتبال بیمار نیست!