اگر از فوتبال دوستان ایتالیایی بپرسیم، بزرگ ترین کابوس چند ساله اخیرشان را تعریف کنند، بدون شک یک نام را بر زبان خواهند آورد: جامپیرو ونتورا! کسی که در کمال خونسردی و با استفاده از خلاقیت توانست ایتالیا را از رسیدن به جام جهانی باز دارد. کسی که توانست طوری آتزوری را نابود کند که این تیم در 180 دقیقه نتواند دروازه سوئد را باز کند و با جام جهانی وداع کند. خیلی ها گفتند ایتالیا دوران افولش را می گذراند که دست ونتورا افتاد. ستاره نداشت. همه اینها درست، اما اولا همین تیم در اختیار کونته بود و او توانست ایتالیا را تا یک چهارم یورو 2016 فرانسه ببرد و در پنالتی به آلمان سرحال آن سال باخت. ثانیا ونتورا می توانست قبول مسوولیت نکند. او که بعد از قرعه کشی دور مقدماتی گفته بود: از همین الان به دور گروهی جام جهانی فکر می کنم. یعنی این قدر مطمئن بود که کارش را بلد است.

ونتورا بعد از ناکامی با تیم ملی ایتالیا مدتی از صحنه فوتبال ایتالیا دور بود. حق هم داشت و شاید مجبور بود، چرا که تبدیل به یکی از منفورترین چهره های چند سال اخیر کشورش شده بود. کسی تصور نمی کرد که او خیلی زود به سطح اول فوتبال برگردد. به همین دلیل وقتی اعلام شد، ونتورا هدایت تیم کیه وو در سری آ را به عهده گرفته، چشمان همه گرد شد. خیلی ها به این فکر می کردند که او با چه رویی به این سرعت در قامت سرمربی به مستطیل سبز برگشته و خیلی ها هم به سرنوشت غم انگیز کیه وو فکر می کردند. کیه وو خوب نتیجه نگرفته بود و تغییر سرمربی در این تیم محتمل به نظر می رسید. اما ونتورا داستانش فرق می کرد. ونتورای 71 ساله جانشین لورنتزو دی آنا شد. او آمد تا کیه وو را از بحران خارج کند. احتمالا همان طور که می خواست ایتالیا را به جام جهانی برساند. اما ونتورا نه تنها کیه وو را از بحران خارج نکرد، بلکه بیشتر و بیشتر این تیم را به قعر فرستاد. اولین تجربه کیه وو با ونتورا در زمین خودی با یکی از سنگین ترین شکست های چند سال اخیر کیه وو همراه شد. باخت 5 بر 1 مقابل آتالانتا. حالا به نظر می رسد، بعد از تیم ملی ایتالیا، نوبت کیه وو است که به سرنوشتی شوم تر از قبل دچار شود.