کوه هم که باشی، نماد استقامت و پایداری، ایستادگی و تاب آوری، ممکن است روزی برسد که کم بیاوری و قد خم کنی؛ حتی اگر دماوند باشی؛ همان دیو سپید، همان گنبد گیتی و همان پرچم هماره برافراشته ایران. دماوندی که برای سال ها با آغوش گشوده، کوهنوردان و دوستداران طبیعت، دامداران و مردمان ساکن در دامنه هایش را میزبانی و در پناه پرصلابتش مهربانانه از آنها پذیرایی کرده است. دماوندی که اینچنین سخاوتمندانه ما را در حریم پرمهر خویش پذیرفته، اما در مقابل مهری ندیده، چراکه در تمامی این سال ها ناسپاسانه دامانش را مکدر و تنش را زخمی کرده ایم؛ با کوهنوردی های بی ضابطه، چرای بی رویه دام ها، ریختن زباله و پسماندهای