سرانجام بعد از چهل سال سرپنجه تدبیر آقایان و خانم ها چرخید و قانونی در مجلس تصویب شد تا به حضور چندین و چند ساله مدیران تکراری در پست های تکراری پایان دهد و فرصت را برای جوانان ایجاد کند تا طرحی نو دراندازند. اما همین پنجره کوچک هم بسیاری را امیدوار کرد تا سرانجام چرخه معیوب انتخاب مدیر در کشور سامانی یابد.

اما هنوز شیرینی خیال پردازی درباره نتایج این قانون در کام مان ننشسته بود که شاهد از غیب رسید و یادآور شد که اگرچه قانون منع به کارگیری بازنشستگان خوب است اما به همان اندازه ممکن است جا را برای آقازاده ها و نورچشمی های عزیزتر از جان باز کند.

بدین ترتیب تهدیدی که قرار بود به فرصت تبدیل شود هنوز «فرصت» نشده بار دیگر به تهدید بدل شد! اگر قرار است قانون منع به کارگیری بازنشستگان راه را برای آقازاده های جاه طلب و بی تجربه باز کند به نظرم همان به کارگیری بازنشستگان پیر بهتر است. حداقل اش این است که آنها عمری گذرانده اند و مویی سپید کرده اند و قدر و ارزش آدم ها و جاها و مناصب را می دانند و چندان هم شهوت نمایش خودشان را ندارند که برای نشان دادن بزرگی خود بخواهند بزرگان را بی اعتبار و آبرو کنند.

خدا را شکر در دیوان سالاری بزرگی که همه دست به دست هم در کشور آفریده ایم، آن قدر چاله وجود دارد که به نظر با تصویب یکی، دو قانون از همین دست هم نمی توان آن را به سامان رساند.

شاید بد نباشد که قانونی تحت عنوان «قانون منع به کارگیری بی تجربه ها» هم تصویب شود.