فیلم «ماهورا» از چند زاویه قابل بررسی است. از همان ابتدا اسم فیلم که براساس نام یک زن انتخاب شده، این انتظار را برای مخاطب ایجاد می کند که فیلم درباه یک عشق اثیری با تمام شوونات است اما به این انتظار پاسخ نمی دهد، نکته دیگر اینکه فیلم از مقطعی دوپاره می شود نقش اعراب در آن برهه که با شروع جنگ همراه است، همچنین فیلم درگیر ماجرای خلبان است که ما را به سمت یک فیلم حادثه ای سوق می دهد؛ از طرفی عاشقانه ای هم در دل این داستان روایت می شود. همه این نکات در کنار هم با توازن و به درستی پیش نمی رود.

البته فیلم اجزای قابل قبول دارد. شخصیت پردازی ها درست است، بازی ها مناسب است. فیلمبرداری فیلم، همچنین موسیقی اصولی و موثری در فیلم وجود دارد، وقتی به کلیت فیلم نگاه می کنیم کاملا مشخص است که برای این فیلم زحمت کشیده شده و می توان گفت ماهورا فیلمی است که با سختی ساخته شده اما اشکال اصلی در فیلمنامه است که کشش دراماتیک ندارد.

داستان فیلم بازسازی خاطره تاریخی است. قصه دیر شروع می شود و داستان به کندی پیش می رود. به نظرم نویسنده مصالح دراماتیک کافی برای فراهم سازی یک فیلم بلند را نداشته که این مساله باعث شده فیلم برای مخاطب باور پذیر نباشد؛ به این معنی که اگر خود فیلم اطلاع رسانی نمی کرد که بر اساس واقعیت ساخته شده مخاطب فکر نمی کرد که این اتفاق پیش تر در واقعیت افتاده باشد.

حتی می توانم بگویم که فیلم در یک مقاطعی دچار آشفتگی می شود. از یک جایی حوصله مخاطب سر می رود. ماهورا با وجود ضعف هایی که دارد و آن را به یک اثر متوسط مهجور تبدیل کرده است کار شریفی است که در روزگار امروز سینمای ایران که از کمدی های مبتذل لبریز شده قابل تحسین است