در سینمای حاضر هیچ کسی جای دیگری را تنگ نخواهد کرد، مشکل اصلی از آنجا شروع می شود که عده ای، همه چیز این سینما را برای خود یا دوستان شان می خواهند. تا این نگاه غیرفرهنگی و غیرواقعی در این کشور وجود دارد در روی همین پاشنه خواهد چرخید.

این نگاه با خود تبعیض و تفرقه و ناامیدی به همراه دارد، این نگاه با خود سوءظن و بی عدالتی به دنبال دارد، در این نگاه نباید منتظر مدیر خلاق و کارآمدی باشیم، اگر هم مدیر شایسته ای انتخاب شد باید همه حواسش به نگاه های دیگران باشد و فرصت هیچ کاری را پیدا نخواهد کرد.

مدیری با این نگاه، مدیر وصل نیست بلکه فسق است. این نگاه به شدت محافظه کار است و از ترس نگاه های دیگران، یا همه چیز را تعطیل می کند، یا میدان را به سینمای بی نگاه و بی نشان و روزمره می سپارد. این نگاه فقط فیلم فاخر را دوست دارد و تا دل تان بخواهد پول برای دورهمی هایش خرج می کند.

باید باور کنیم که هیچ نگاهی به تنهایی قادر به معجزه نیست، معجزه با حضور همه سلایق و همه ظرفیت های متنوع فرهنگی این سرزمین به وقوع می پیوندد. ما در این کشور بیش از این، فرصتی برای تاخیر نداریم.

انقلاب 57، دفاع مقدس و اکثر حضور های حماسی این مردم در یک نقطه مشترک به انفجار نور منتهی شدند که مردم از هر گروه و هر سلیقه و هر نگاه به عنوان هسته مرکزی آن حضوری حداکثری داشتند. تا شرایط و ساختارها و دیدگاه ها، این قدرت حقیقی را خالصانه باور نداشته باشند، هیچ برنامه ای و هیچ تصمیمی و هیچ حرکتی به سرانجام مطلوب نخواهد رسید.