در حق نویسندگان و شاعران بسیاری اجحاف کرده ایم. یکیش فریدون مشیری. البته اینکه می گویم اجحاف کرده ایم، منظورم خودمان است. یعنی همین جماعت محدود خود روشنفکر بینی که خود را محور عالم و آدم می داند و اگر نه مخاطب بی ادعایی که بی توجه به هیاهوی رسانه ها کار خودش را می کند و بار خودش را می برد در تمامی این سال ها پای فریدون مشیری ایستاده است و با استقبال از کتاب ها و ترانه هایش به قدر وسع به شاعر مورد علاقه اش ادای دین کرده. ما اما ریاکارانه و برای اثبات فضل خویش به تمسخر بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتیم و به روی خودمان نیاوردیم که نخستین عاشقانه های مان را با همین سروده رمانتیک تمرین کرده ایم. و ای کاش ماجرا به همین جا ختم می شد. همین یک شعر را بهانه ای قرار دادیم برای بی اعتنایی به او و نادیده گرفتن یک کارنامه قابل تامل. در اینکه از بدشانسی مشیری بود که همه او را با بی تو مهتاب شبی… به یاد می آوردند شکی نیست اما ما که دعوی سخن سنجی و انصاف و دید منتقدانه داریم نباید مثل زامبی های فضای مجازی به نقد و بررسی آثار دیگران بپردازیم. در کارنامه مشیری علاوه بر انبوهی از شعرهای سانتی مانتال کلی شعر و ترانه درست و حسابی وجود دارد که نادیده گرفتنش محض بی انصافی است. وظیفه ماست که فروتنانه به کشف دوباره آن آثار بپردازیم و اگر حظ و بهجتی حاصل شد، سخاوتمندانه و صادقانه با دیگرانش تقسیم کنیم و از قضاوت های اهل غوغا نهراسیم. آنچه درباره بی انصافی برخی از منتقدان گفتم بیش از همه خودم را منظور داشتم که در سال های جوانی در حق آن مرحوم به شایستگی رفتار نکردم و البته تصویر درستی هم از شعر آن بزرگوار نداشتم. قضاوت من همان طور که گفتم بر شعر کوچه و بهارم دخترم از خواب برخیز و امثالهم استوار بود حال آنکه بعدها فهمیدم مشیری را صرفا در این اشعار خلاصه کردن به دور از انصاف است.