داخل چاه نیمه ام. می توانم بعدا قسم بخورم و بگویم داخل چاه نیمه بوده ام؛ جایی که آب باید تا روی سرم بالا آمده باشد، بینی و بعد شش هایم را پر کرده و در نهایت مرا کشته باشد. اما من زنده ام، ایستاده بر ساحلی که ساحل نیست. توی عکسی که از خودم در آنجا دارم اما انگار در ساحلی غریب و شگفت انگیز ایستاده ام. حتی کسی که عکس را می بیند، می گوید: «چه قشنگ است تلاقی آب و خشکی. چه منظره ای! چه طبیعت زیبایی.» زیبا نیست، هولناک است. این را من می گویم و حس همان لحظه را پیدا می کنم که داخل چاه نیمه ایستاده بودم و مقابلم تنها منبع تامین آب سیستان بود که همچون لشکری قوا از دست داده، عقب نشینی کرده بود. حسم در آن لحظه چه بود؟ ترس.