وقتی در اف بی آی بودم اغلب در مورد «لبرون جیمز» صحبت می کردم، هرچند که شخصا این مرد را نمی شناختم. من به دو دلیل در مورد جیمز صحبت می کردم؛ اول اینکه معتقدم او بهترین بسکتبالیست جهان امروز است و دوم اینکه او هرگز از پیشرفت های خودش راضی نیست و دوست دارد بیشتر ارتقا پیدا کند. خوانده ام که او هر سال از تعطیلات نیم فصل لیگ استفاده می کند تا اشکالاتش را برطرف کند و بخش هایی از بازی خود را بهبود بخشد. در نگاه اول شاید این کار حماقت و دیوانگی به نظر برسد، چرا که او الان هم بهتر از هر کس دیگری است، اما وقتی چشم انداز و هدف گذاری او را در نظر بگیریم، متوجه می شویم که کار او عاقلانه است؛ او خودش را با دیگران مقایسه و ارزیابی نمی کند، بلکه او خودش را با خودش مقایسه می کند. بهترین رهبران به معیارهای مقایسه ای سازمان شان با سازمان های دیگر اهمیت نمی دهند. این گونه رهبران می دانند که سازمان شان به اندازه کافی خوب نیست و به طور مستمر برای بهتر شدن تلاش می کنند.

در اوایل ریاستم بر اف بی آی، وقتی اعلام کردم که فرهنگ رهبری در این سازمان باید بهبود یابد، یک نفر نتایج یک تحقیق را تحویلم داد که نشان می داد ما از نظر وضعیت رهبری، در میان هفده آژانس جامعه اطلاعاتی امریکا در رتبه دوم قرار داریم. گزارش تحقیق را برگرداندم با ذکر این توضیح که اهمیتی به آن نمی دهم؛ من سازمان مان را با آنها مقایسه نمی کردم بلکه من خودمان را با خودمان مقایسه می کردم و معتقد بودم که هنوز نزدیک به خوب هم نیستیم. رهبران مهربان و جدی به آن اندازه ای نیروهایشان را دوست دارند که بدانند آنها می توانند همیشه عملکردشان را بهبود بخشند. چنین رهبرانی به نیروها انرژی و انگیزه می دهند تا روز به روز بهتر شوند.

آگاه بودم که بخش های دیگری نیز وجود داشت که می توانستیم پیشرفت کنیم و من به همه کارمندان اف بی آی پیشنهاد کردم که نامه «مارتین لوتر کینگ» موسوم به «نامه ای از زندان بیرمنگام» را مطالعه کنند، این یکی از مهم ترین نوشته هایی بود که من در طول عمرم خوانده بودم. این نامه که بخشی از آن با الهام از آموزه های راینهولد نیبور نوشته شده، درباره جست وجوی عدالت در جهان به شدت ناقص و معیوب امروز است.